Łupież pstry leczenie

Łupież pstry leczenie

Łupież pstry jest to grzybica warstwy rogowej naskórka o przebiegu przewlekłym, niedająca dolegliwości subiektywnych. Zmiany chorobowe widoczne są przeważnie na skórze klatki piersiowej, brzucha i szyi. Są to plamy o nieregularnym brzegu, często zlewające się ze sobą. Plamy mają kolor od żółtego, poprzez różowy do brunatnego. Mają też tendencje do nieznacznego złuszczania. Ogniska grzybicze stanowią barierę dla promieni ultrafioletowych, stąd po opalaniu pozostawiają białe plamy. Łupieżowi pstremu sprzyja nadmierna potliwość. Leczenie polega na przecieraniu ognisk chorobowych 40% tiosiarczanem sodu, Mykotolem lub Mykochlorinem bądź preparatami siarkowymi. Aby uniknąć przebarwień zdrowej skóry w wyniku opalania, terapię należy rozpocząć wcześniej, zanim poddamy ciało kąpielom słonecznym. W przeciwnym wypadku białe plamy powstałe na skutek opalania mimo wyleczenia grzybicy, pozostaną do końca lata. Należy podkreślić, że mimo skuteczności środków leczniczych, obserwuje się częste nawroty łupieżu pstrego. Grzyby przeżywają w odzieży, pościeli i stąd mogą nadkażać wyleczoną skórę. Zakażenie wirusem opryszczki następuje zazwyczaj we wczesnym dzieciństwie. Drobnoustrój przebywa w organiźmie w formie utajonej nie dając żadnych dolegliwości. W okresach osłabionej odporności spowodowanej na przykład wystąpieniem chorób gorączkowych, następuje intensywny rozwój wirusa, co objawia się wystąpieniem opryszczki. Popularne określenie opryszczki jako „zimno” ma swój rodowód prawdopodobni w tym, że towarzyszy ona przeziębieniom. Zmiany skórne zlokalizowane są przeważnie na wargach, w okolicach nosa i narządów płciowych. Na początku pojawiają się pęcherzyki wypełnione przeźroczystym płynem surowiczym. Treść ich po kilku dniach przysycha tworząc skorupki.

Jak leczyć łupież pstry

Zanim wystąpią zmiany na skórze i podczas ich trwania, chorobie towarzyszy pieczenie i świąd. Opryszczka może być dolegliwością uporczywą i nawracającą, szczególnie jeśli chodzi o obszar narządów płciowych. Leczenie w takich przypadkach powinien prowadzić lekarz. Nie ma skutecznego leczenia przeciwwirusowego, dlatego terapia to przede wszystkim zapobieganie dodatkowemu rozwojowi infekcji bakteryjnej. Można stosować do tego miejscowe środki odkażające. Świerzb jest chorobą wywoływaną przez pasożyta o nazwie świerzbowiec ludzki. Zakażenie następuje przez kontakt z chorym człowiekiem lub poprzez ubranie i wspólną pościel. Typowe zmiany skórne obejmują najczęściej boczne powierzchnie palców, przedramiona, a przede wszystkim brzuch i pośladki. Stąd mogą rozprzestrzeniać się na inne okolice. W miejscach inwazji pasożyta widoczne są liczne ślady zadrapań, grudki, pęcherzyki, strupki i niekiedy zmiany ropne, gdy dołączy się wtórnie zakażenie bakteryjne. Te ślady zadrapań spowodowane są silnym świądem, który występuje, gdy ciało jest rozgrzane (w pościeli). U osób dbających o higienę, mimo zakażenia dolegliwości i wykwity skórne mogą być słabo zaznaczone. W rozpoznaniu świerzbu podobne jest wystąpienie podobnych objawów u osób z najbliższego otoczenia. Leczenie jest skuteczne pod warunkiem przestrzegania zasad: po kąpieli i wytarcia ciała preparat przeciwchorobowy, należy mocno wetrzeć w całą skórę z pominięciem twarzy i całej owłosionej skóry głowy. Lek wciera się raz lub dwa przez trzy kolejne dni. Czwartego dnia po kąpieli należy założyć czystą bieliznę i zmienić pościel. Ubrania i pościel mające kontakt z chorym muszą zostać wyprane i wygotowane.